من قوي هستم

تا شم روی خودمو برم توی یه بطری خالیو پرت شم توی آب. برم و برسم به سکوت. بیرون بیامو بدنمو کش و قوس بدم تا چروک هام کمتر شه. بشینمو دستمو بذارم زیر چونه مو نگاه کنم به همه جا و کسیو نبینمو یادم نیاد هیچکدوم از هیولاهایی که تا قبلش داشتن توی سرم میرقصیدن.

بعد نفس بکشم

من قوي هستم...

مامان: این چیه تنشه؟

من: مثلا مانتوعه

مامان: نه اینی که پاشه رو میگم

من: آهان. مثلا شلواره

مامان: نچ نچ. اونوقت این کیه پیشش نشسته؟

من: مثلا شوهرشه

حضار: 

من قوي هستم...

به شکل حزن پریشان واق ع یت بود...

من قوي هستم...

امروز وقتی بعد از مدت ها صبح زود از خواب بیدار شدم فهمیدم تلاشم برای فراموش کردنش بی فایده بوده...

من قوي هستم...

همه جا هست. توی همه ی فکرها و دعاها و آرزوها و خیال ها و حسرت ها و یادها و شکرها و نفس ها و

من قوي هستم...

منو چجور آدمی میدونن که دوست دارن اولین نفری که از تلخ و شیرین زندگیشون با خبر میشه، من باشم؟  من خودم اتفاقای زندگیم رو مغزمو قلبم سنگینی میکنه. دیگه حوصله ندارم بشینم برای مگوهای بقیه هم جا باز کنم. انباری من پره از آت و آشغالای دور نریختنی گذشته و هیولاهای آینده. نمیخوام فضا تنگ تر و کثیف تر از چیزی که هست بشه.  دوست دارم کسی بهم اعتماد نکنه. (مثل اون روز تو قدیما که ن و پ داشتن با چشم و ابرو و ایما و اشاره بین خودشون بررسی میکردن که من آدم قابل اعتمادیم برای شنیدن حرفاشون یا نه و آروم و آروم تر شدن صداشون نتیجه مذاکراتشونو نشون میداد)  دوست دارم تا وقت من قوي هستم...